Однажды два друга поспорили, и один из них дал пощёчину другому. Последний, чувствуя боль, но ничего не говоря, написал на песке:
— Сегодня мой самый лучший друг дал мне пощёчину.
Они продолжали идти, и нашли оазис, в источнике которого решили искупаться. Тот, который получил пощёчину, стал тонуть, но друг его спас. Когда он пришёл в себя, написал на камне: «Сегодня мой самый лучший друг спас мне жизнь».
Тот, кто дал пощёчину и который спас жизнь своему другу спросил его:
— Когда я тебя обидел, ты написал на песке, а теперь ты пишешь на камне. Почему?
Друг ответил:
— Когда кто-либо нас обижает, мы должны написать это на песке, чтобы ветры могли стереть это. Но когда кто-либо делает что-либо хорошее, мы должны выгравировать это на камне, чтобы никакой ветер не смог бы это стереть.
Ես ոզեցի թարգմանաել այս առակը:
Մի օր անապատում երկու ենկերներ վիճեցին և մեկը մյուսին ապտակեց: Վերջին զգացողությունը ցավներ և ոչինչ չասելով ավազի վրա գրեց
<<Իմ ամենալավ ենկերը ապտակեց ինձ>>:
Եվ քիչ անց նրանք գնացին և գտան օազիս, հետո որոշեցին լողալ և ով որ ապտակ էր ստացել սկսեց խորտակվել, իսկ նրա ընկերը փրկեց նրան: Ուշքի գալուց հետո նա քարի վրա գրեց
<<Իմ ամենալավ ընկերը փրկեց իմ կյանքը>>:
Ով որ փրկեց նրան ասաց:
-Իսկ ինչու, երբ ես քեզ ապտակեցի գրեցիր ավազի վրա, իսկ երբ ես քեզ փրկեցի գրեցիր քարի վրա:
-Երբ դու ինձ ապտակեցիր ես գրեցի ավազի վրա, որպեսզի քամին քշի տանի և մենք մոռանանք այդ մասին, իսկ երբ դու ինձ փրկեցիր ես գրեցի քարի վրա, որպեսզի ոչ մի քամի չ վերացնի քո արարքը:
😴Ալեք Ֆրանգյանի բլոգ😴 