Աթաբեկ Խնկոյան

Սով էր, սով էր մկստան,
Կատվի ձեռքից լկստան
Գզիրն ընկավ դռնեդո´ւռ
Էլ չթողեց տուն-կտուր
Ջահել ահել գեղովի,
Կանչեց, բերեց ժողովի՝
Թէ ինչ անեն, որ կատվեն
Մի հնարքով ազատվեն: Շարունակել կարդալ “Մկների ժողովը” →

Այսօր ձեզ կպատմեմ իմ քույրիկի մասին։Իմ  քույրիկը վերջերս ընդհարապես չի լացում, համ էլ ինքը մեկ տարեկան է։  Երբ ինքը լացում է, ես նրան սիրում եմ, և  նա դադարումէ լացել։ Քույրիկս շատ նման է պոնչիկի և բուլկիի, նա շատ չաղլիկ է, ինչ ուտելիք տեսնում է, թաքուն վերցնում է ուտելիքը և մտցնում է բերանը, էլ չամիչ, էլ խնձոր,  ինչ ուզեք։ Համ էլ հենց նա տեսնում է փղի աչքեր,  նա ցույց է տալիս իր աչքերը։