Մատենադարան դա կազմված է երկու բառից՝ մատյան և դարան: Կարճ ասած գրքապահոց: Մատենադարանը դա մի շատ կարեվոր հնագույն հարստություն է հայերի համար, որտեղ պահվում են գրքեր և մատյաններ: Մատյանները պատրաստել են մագաղաթից, իսկ մագաղաթը պատրաստել են հորթի կամ ուլի կաշվից: Մագաղաթը ստանալու համար կաշին պետք է քերթել, այդ մարդկանց անվանում եին Քեռթիչներ: Իսկ այն մարդիկ ովքեր գրում եին անվանում եին Գրիչներ, հետո տալիս էին Ծաղկողներին ովքեր, որ նկարազարդում էին գիքը: Ամենամեծ գիրքը հայոց պատմության մեջ  «Մշո ճառընտիրն» է, որը ունեցել է 75Х50 սմ մեծության 660 (այժմ՝ 600) թերթ՝ պատրաստված արջառի և երինջի կաշվից, որը կշռում է 28 կգ: Իսկ ամենափոքր գիրքը <<Տոնացույց>> — ը կշռում է 19 գրամ և ունի 104 թերթ: Մատյանների էջերին վառ կարմիր գույնի շատ գեղեցիկ ման­րանկարներ կան: Դրանք արվել են որդան կարմիրով, որը օգտագործում էին միայն թագավորները և կաթողիկոսները: Որթան կարմիրը մի փոքր միջատ է, որը տարածված է եղել արարատյան դաշտում և իր վառ կարմիր գույնով հայտնի է եղել ամբողջ աշխարհով: Մատենադարանը կոչվում է Մեսրոփ Մաշտոցի անունով: Մեսրոփ Մաշտոցը, Գրիքոր Լուսավորիչը և Մովսես Խորենացին, հայոց պատմության մեջ, հայերի համար գլխավոր դերակատարում են ունեցել: Գրիքոր Լուսավորիչի օրոք ընդունվեց քրիստոնեությունը, Մեսրոփ Մաշտոցը գրեց հայոց այբուբենը, Մովսես Խորենացին էլ գրի առավ մեր պատմությունը: