Մեզանից հազարավոր տարիներ առաջ, մեզնից շատ ու շատ հեռու՝ յոթ ծովերի մյուս ափում, կար մի աշխարհ: Այնտեղ ծաղիկներ կային, չքնաղ ու բյուրազան ծաղիկներ՝ թիթեռների պես փռված ու թրթռուն՝ ժայռերի ու դաշտերի վրա, և նրանց անուշ հոտով լցվել էին այդ աշխարհի սարերն ու ձորերը: Այնտեղ աղբյուրներ կային, պայծառ ու կարկաչուն աղբյուրներ՝ մանուկների պես, որ թռչկոտում էին քարից քար՝ ծաղիկները համբուրելով: Բայց այնտեղ մարդիկ չար էին ու անգութ: Մի որբ ու աղքատ մանուկ էր ապրում այդ մարդկանց մեջ. գիշերը տեղ չուներ գլուխը դնելու և հաց չուներ ուտելու: Նա մենակ էր, ինչպես մի թռչուն՝ ամայի ժայռերի մեջ: Եվ նա մեծացավ բոլորի աչքի առջև՝ անտես ու անհայտ. կերակրվում էր դաշտի բույսերով և պատսպարվում էր անձավների մեջ: Բայց, բոլոր մարդկանցից ծածուկ, իր մատներով շոշափում էր ու զննում մարդկանց սրտերը և տեսնում էր, որ քարից էին այդ սրտերը՝ քար ու ապառաժից: Ու երբ պատանի դարձավ, թողեց այդ քարսիրտ աշխարհը և ճամփա ընկավ մի ուրիշ, մի լավ աշխարհ գտնելու համար:
Շարունակություն
Հասավ մի ծովափ և երբ ափի քարերի վրա քայլում էր տեսավ ցամաքին մի շատ գեղեցիկ ձուկ: Նա գրկեց ձուկը և բաց թողեց ծովի մեջ: Ձուկը երբ ուշքի եկավ ասաց.
— Բարի տղա ինչ որ սիրտդ կուզի ասա ես կկատարեմ քո արած լավության փոխարեն:
Նա մի փոքր մտածելուց հետո ասաց.
— Այնպես մի բան արա, որ ես կորողանամ թռչել
Եվ բարի ձուկը անում է իր ասածը, բայց ասում է, որ թռչելու համար պետք է բարձրանալ շենքի ամենաբարձր հատվածը ցատկել այդ տեղից
😴Ալեք Ֆրանգյանի բլոգ😴 